موافقت نامه‌های بنیادی سازمان تجارت جهانی

موافقت نامه‌های بنیادی سازمان تجارت جهانی

بر اساس نتایج دور اروگوئه کلیه کشورها باید تمامی موافقت نامه ها را بجز موافقت نامه های مربوط به تجارت هواپیماهای غیر نظامی، خریدهای دولتی، تجارت محصولات لبنی و تجارت گوشت گاو، به صورت یک جا قبول کنند. مهم ترین این موافقت نامه ها عبارتند از:

-موافقت نامه تاسیس سازمان تجارت جهانی: این موافقت نامه ضمن بیان تاسیس سازمان، قلمرو عملکرد، تشکیلات، چارچوب ارتباط سازمان با سایر سازمان ها، نحوه تصمیم گیری، روش بازنگری در مقررات شیوه عضویت و خروج را تعیین می کند. این موافقت نامه در واقع منشور سازمان به حساب می آید. سایر موافقت نامه‌ها که حدودا ۶۰ مورد هستند به این موافقتنامه پیوست شده‌اند.

-موافقت نامه عمومی تعرفه و تجارت: مهم ترین موافقت نامه سازمان بوده و به موضوعاتی مانند عدم تبعیض بین اعضا، برطرف کردن موانع تجاری غیر تعرفه ای، تعهد به کاهش تعرفه های گمرکی، برقراری تجارت منصفانه، و شفافیت قوانین و مقررات ملی اشاره کرده است.

-موافقت نامه عمومی مربوط به تجارت خدمات گاتز: هدف این موافقت نامه تسری سازمان تجارت جهانی به حوزه خدمات بود. صنایعی مانند بانکداری، بیمه، حمل و نقل، خدمات درمانی، حقوقی، گردشگری، مشاوره ای و … در این موافقت نامه می گنجند.

-موافقت نامه مربوط به قواعد و رویه های حاکم بر حل اختلاف: این موافقت نامه برای حل دعاوی دولت های عضو تصویب شده است. دعوای کشورهای عضو سازمان توسط نهاد حل و فصل دعاوی سازمان تجارت جهانی رسیدگی می شود. مراحل حل اختلاف در سازمان تجارت جهانی عبارت است از: مذاکره دوستانه، میانجی گری دبیر کل سازمان، بررسی توسط هیئات تخصصی، بررسی توسط نهاد حل و فصل اختلافات، و در نهایت هیات تجدید نظر

-موافقت نامه حقوق مالکیت فکری مرتبط با تجارت تریپس: با وجود مخالفت کشورهای در حال توسعه مانند هند، این موافقت نامه با تلاش امریکا و حمایت کشورهای اروپایی و ژاپن به تصویب رسید. کشورهای توسعه یافته اعتقاد داشتند حق مالکیت کشورشان بر ابداعات و نوآوری ها باید حفظ شود. این موافقت نامه شامل مسائلی است که با مالکیت فکری اعم از حق مولف و مالکیت فکری صنعتی مربوط است.

-موافقت نامه تدابیر سرمایه گذاری مرتبط با تجارت تیمز: این موافقت نامه تلاش دارد تا موانعی که اثرات منفی بر سرمایه گذاری خارجی می گذارد را مرتفع نماید. برخی از موانعی که این موافقت نامه در پی رفع آنها است عبارتند از: ۱) اجبار سرمایه گذار خارجی به خرید محصولات داخلی ۲) محدودیت سرمایه گذار خارجی برای خرید کالاهای وارداتی ۳) الزام استفاده از کالای داخلی در کالای تولیدی ۴) ایجاد محدودیت در صادرات کالای تولیدی.

-موافقت نامه ضد دامپینگ: سازمان تجارت جهانی دامپینگ را ممنوع نکرده بلکه به کشورهای عضو اجازه داده تا در مقابل دامپینگ عکس العمل نشان دهند. در صورت اثبات دامپینگ کشور واردکننده می تواند رفتار تبعیض آمیز (دریافت تعرفه بیشتر) با آن کشور داشته باشد. ملاک اثبات دامپینگ، قیمت محصول در کشور صادرکننده و یا قیمت صادرات محصول به سایر کشورها است.

-موافقت نامه مربوط به یارانه و اقدامات جبرانی: این موافقت نامه در خصوص یارانه های صنعتی است. سه نوع یارانه در این موافقت نامه ذکر شده اند: ۱-یارانه های ممنوع: شامل کمک ها، جوایز و مساعدت های صادراتی و مساعدت به استفاده کنندگان کالاهای داخلی ۲-یارانه های قابل تعقیب: این یارانه ها ممنوع نیستند اما ممکن است که کشورهای دیگر در خصوص پرداخت این یارانه ها به مرجع حل و فصل اختلافات سازمان شکایت کنند. بیشتر یارانه ها از جمله یارانه هایی که بدون ارتباط با صادرات است در این بخش دسته بندی می شوند.۳- یارانه های غیر قابل تعقیب: یارانه هایی مانند کمک به فعالیت های تحقیقاتی، توسعه مناطق محروم، و کمک به صنایع برای تطبیق با شرایط زیست محیطی جز این دسته از یارانه ها قرار می گیرند.

در ادامه این مقاله به توضیح در مورد عضویت در سازمان تجارت جهانی خواهیم پرداخت.

سازمان تجارت جهانی(قسمت هشتم)

شرکت بازرگانی فیروزه وارد کننده مواد اولیه برای تولید کالا، مواد شیمیایی، دستگاه ها و ماشین آلات صنعتی، خطوط تولید، قطعات یدکی دستگاه ها و کالاهای الکترونیکی و لوازم برقی خانگی با سابقه ۳۵ ساله در امور مربوط به واردات کالا از چین، حمل کالا از چین، کارگو، حمل هوایی، حمل دریایی، ترخیص کالا از گمرک آماده همکاری با بازرگانان و تجار محترم می باشد.